Η Θωμαή Μπαλτσαβιά-κατά κόσμον Θώμη-γεννήθηκε στο Βόλο όπου και κατοικεί.Σπούδασε διοίκηση και οικονομία,έχει άριστη γνώση αγγλικής γλώσσας και έχει ασχοληθελι με διάφορες δουλειές.Το γράψιμο αποτελούσε ανέκαθεν το χόμπι της από την παιδική ηλικία ακόμη.Εκτός από ερωτική ποίηση γράφει και διηγήματα και άρθρα με κοινωνιολογική-ψυχολογική προσέγγιση.

Ονειρο

στις γωνιές του κόσμου σε αναζητούσα ενστικτωδώς…ορμέμφυτα…δεν είχες πρόσωπο, σαν όνειρο ήσουν…τα χέρια μου δυο κουπιά πολυκαιρισμένα γυαλοκοπούσαν από το λούστρο της παραίτησης…τα χείλη μου έρημη γη,κονσέρβα που έκλεισε αεροστεγώς τα όσα τους έπρεπε να βγουν σα κραυγή…ψυχανέμισμα τα όσα μαζί σου θα κατακτούσα…σαν όνειρο…
μάτια θολοί ραγισμένοι καθρέφτες άλλης εποχής…τραυματισμένα πουλιά από κυνηγού βόλι με τον τρόμο σημαία και τη μοναξιά για βλέφαρα ,σκορπούσαν βλέμματα στου τίποτα τη θέα από την κουρτίνα της απόγνωσης που’χαν κρυφτεί απ’του κόσμου την αδηφαγία…έψαχναν εσένα κι ας μην είχες μάτια τότε καταχωρημένα στη μνήμη τους…σαν όνειρο ήσουν…ένα κορμί τσιγγάνος περιπλανώμενος με δισάκι στον ώμο το όνειρο και ντέφι τη λαχτάρα περασμένο στη μέση του…μια ανθρώπινη υπόσταση κορμός ξεβρασμένος σε κάποια ακτή και χτυπημένος από κύματα αναπάντητων γιατί…μουσκεμένος ως το κόκαλο από αλμύρα του κενού σε καρτερούσε…δεν είχες ακόμη κορμί…σαν όνειρο ήσουν…προαίσθηση το τι μαζί σου θα ζούσα …σαν όνειρο…εγώ,εσύ,εμείς…σαν όνειρο από όνειρο βγαλμένο…

Δεν είναι που θέλω να πετάξω..όσο πιο μακριά…

δεν είναι που θέλω να πετάξω..όσο πιο μακριά…
είναι που θέλω να σε πάρω μαζί…και θα το κάνω…
δεν αναζητώ κανέναν κόσμο χωρίς να υπάρχεις εσύ σε αυτόν….
δεν..δεν θέλω να χτίσω τίποτα δίχως να’σαι εσύ ο χτίστης…
δεν θέλω ούτε ουρανούς…ούτε φεγγάρια…αν δεν έχω εσένα…
δε θέλω ούτε λουλούδια ..ούτε ουράνια τόξα..μήτε γέλια και χαρές..
εσύ είσαι το γέλιο μου..εσύ η χαρά μου..
εσύ ο ουρανός..το φεγγάρι..
κι εγώ το λουλούδι σου..πάντα αυτό…το τόξο σου το ουράνιο…
που γεμίζω..και θα συνεχίσω… χρώμα τη ζωή σου…
το τραγούδι στα χείλη μου είσαι..πότε σκληρό ροκ..ενίοτε η πιο γλυκιά μπαλάντα…
είσαι το δάκρυ στην άκρη των ματιών μου..το κραγιόν στα χείλη μου…
ο πόνος μου ο αφόρητος..το ξενύχτι μου…μα ακόμη κι αυτά τα αγαπώ…
είναι από σένα…είναι για σένα…πάντα αυτό….
άντε..σήκω…ας πετάξουμε..τι καθόμαστε εδώ;
δεν είναι που θα έγραφα του κόσμου τα ποιήματα για σένα….
είναι που είσαι το ποίημα της ζωής μου…
είναι που δε μου φτάνουν οι λέξεις πια….
είναι που…

Χέρια

τα χέρια σου…αυτά τα δυο χέρια…δεν είναι χέρια…πουλιά ταξιδιάρικα είναι και με πήραν μαζί…δεν είναι χέρια…ποιητές και ζωγράφοι είναι…με εγκλώβισαν μέσα τους και τα λαχταράω ως την αιώνια φυλακή μου…μου σκούπισαν τα δάκρυα και έγιναν μαξιλάρι για μένα…να ξαποστάσω,να κοιμηθώ,να ονειρευτώ και να γεννηθώ ξανά…ένιωσα πως αν έχω τα χέρια σου,κανένας χειμώνας δεν θα με τρομάξει…κανένα σκοτάδι δεν θα’ναι απειλητικό… τα χέρια σου…αυτά τα δυο σου χέρια…που θα έκανα τα πάντα για να τα δω να με περιμένουν μέσα τους να με κλείσουν ξανά…να πεθάνω και να με αναστήσουν…διασχίσαν σαν πιρόγα τα ποτάμια του κορμιού μου…πρόσφεραν,πήραν,άφησαν ανεξίτηλα αποτυπώματα… με ταξίδεψαν σε παραδείσους, μου έβαλαν φωτιά και με γαλήνεψαν πάλι…μου σφραγίσαν το στόμα να μην μιλάω στιγμές που χείλη δεν έπρεπε να μιλήσουν, για να δώσουν τις δικές τους υποσχέσεις… τα χέρια σου…αυτά τα δυο σου χέρια…δισκοπότηρα από τα οποία θέλω να μεταλαμβάνω ζωή…

Ψυχικός πόνος και διαχείριση

Δυστυχώς όλοι μας σε αυτό το ταξίδι που λέγεται ζωή, είχαμε, έχουμε και θα έχουμε κάποιες στάσεις που κάθε άλλο παρά ευχάριστες είναι. Έρχονται στιγμές που πονάμε, που μας πλήγωσαν ή απλά που δεν ήρθαν τα πράγματα όπως τα λαχταρούσαμε. Φυσιολογικά στάδια μα επώδυνα πολύ. Μας αλλάζουν, μας φθείρουν μα και μας δίνουν μαθήματα σε τελική ανάλυση.

Είναι δύσκολο να διαχειριστείς τον πόνο… ακόμη και την πιο απλή απογοήτευση. Γεμίζεις πίκρα και τα βλέπεις όλα με απαισιοδοξία. Σε πνίγει η οργή ενδεχομένως και έρχονται και συμπτώματα που σωματοποιημένα πια σε ρίχνουν χειρότερα.

Υπάρχουν άνθρωποι που ξεσπάνε με κάποιο τρόπο, ώστε να ανακουφιστούν λίγο, όπως το να μιλάνε με δικούς τους ανθρώπους, να κλαίνε, να πηγαίνουν βόλτες, να πίνουν, να κάνουν πράγματα που τους ευχαριστούν για να αποσπάσουν το μυαλό τους από αυτό που τους βασανίζει κι άλλα πολλά. Ο καθένας βρίσκει το δικό του τρόπο. Υπάρχουν κι άλλοι όμως που κλείνονται στον εαυτό τους, που δεν αφήνουν καν τη θλίψη τους να εξωτερικευτεί με κανένα τρόπο. Αυτό είναι ακόμη χειρότερο κι επικίνδυνο για την ψυχική και σωματική τους υγεία.

Ας θυμηθούμε ότι ένα μεγάλο ποσοστό ασθενειών έχει επιβεβαιωθεί μετά από έρευνες πως προέρχεται από ψυχικά νοσήματα. Οι ειδικοί λένε καταρχήν πως δεν πρέπει να θάβουμε μέσα μας τέτοια συναισθήματα. Πρέπει να περάσουμε αυτά τα στάδια ώστε να έρθει το πλήρωμα του χρόνου να γιατρευτούμε. Διότι είναι το μόνο σίγουρο πως ο χρόνος θα συμβάλλει σε αυτό. Όχι… δεν θα ξεχάσεις. Απλά θα συμφιλιωθείς και θα ζεις με αυτό που σε πονά και θα συνεχίσεις γιατί έτσι οφείλεις.

Μην είμαστε αυστηροί με τον εαυτό μας λοιπόν. Ας πάρουμε το χρόνο μας να αποδεχτούμε πρωτίστως το τι μας έχει συμβεί. Ας προσπαθήσουμε να μην τα αφήνουμε αναπάντητα, το αίσθημα της αδικίας να μας κουμαντάρει, καθώς επίσης και το θυμό να μας οδηγήσει σε λάθος μονοπάτια. Ας ξεσπάσουμε, όπως ο καθένας μπορεί. Ας αφήσουμε να μας σταθούν άνθρωποι που μας αγαπούν. Ας ασχοληθούμε με ενδιαφέροντα που θα αποσπάσουν το νου μας για λίγο. Ας πάψουμε να μιλάμε και να αναλύουμε αυτό που μας πονάει, διότι μόνο κακό κάνουμε. Ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας και ας πιστέψουμε ότι αξίζουμε τα καλύτερα, καθώς κι ότι δεν φταίμε που μας συνέβη ό,τι μας συνέβη. Ας μην φοβόμαστε τον πόνο… Είναι απόλυτα φυσιολογικό συναίσθημα που υποδεικνύει ότι είμαστε ζωντανοί και… άνθρωποι με ψυχή και αισθήματα.

Θα ξαναέρθουν χαρές σίγουρα και θα τις βιώσουμε ακόμη πιο όμορφα μετά από τον πόνο. Θα εκτιμήσουμε τα πάντα διαφορετικά!

Σχόλια

σχόλια