ΠΕΖΟΣ ΛΟΓΟΣ 
Anna Xatzimixali Γιατί ο έρωτας αγάπη μου δεν χορταίνεται
Δεν την φοβάμαι τη φωτιά , είπες , και τύλιξες τα αγαπημένα χέρια σου , γύρω από το λαιμό μου! Και ήταν εκείνο το πρώτο το φιλί , που μου έκοψε τη δική μου ανάσα και άρχισα να ζω με την πνοή σου μόνο! Και έγινε το σώμα σου , το σπίτι μου και φόρεσα την μυρωδιά σου στολίδι στις αισθήσεις μου ! Και μ’ έμαθες να σ’αγαπώ και να το φωνάζω στον αέρα , να το μεταφέρει παντού , σε κάθε γωνία του ουρανού που φώτιζε τα μάτια σου ! Και έγινε πύρινη φλόγα το βλέμμα σου όταν τα σώματα κούμπωναν , για να ξεδιψασουν το ανεξέλεγκτο πάθος μας ! Και ακόμη και κείνη την μαγική στιγμή που τα κορμιά μας γίνονται ένα , να σου λέω ότι δεν μπορώ να σε χορτάσω !
Γιατί ο έρωτας αγάπη μου δεν χορταίνεται , δεν κρύβεται , δεν χάνεται ποτέ ! Και σε ταξίδεψα στα πιο όμορφα μέρη , κάνοντας ομπρέλα την καρδιά μου για να μην σε πειράξει ποτέ κανείς ! Πάλεψα με τους δαίμονες σου και τους έκανα αγγέλους , μπήκα στα σκοτάδια σου και σκόρπισα τον ήλιο για να βλέπω το χαμόγελο σου ! Τραγούδησα στην βροχή για να πλανεύω τις καταιγίδες του φόβου σου και έστρωσα το χώμα για να περπατάς χωρίς να σε ενοχλεί τίποτα ! Και έγινε μια αγκαλιά ο κόσμος μας , έπιασα τα χέρια σου σφιχτά και χορέψαμε το βαλς της αγάπης και οι ψυχές μας έγιναν μια μωρό μου !Και ηρέμησαν οι θάλασσες του μυαλού μας , έγιναν λίμνες της ελπίδας και καθρεπτίζουν τον αστερισμό της τρέλας μας! Δεν θα σταματήσω ποτέ να σε θαυμάζω , δεν θα σταματήσω ποτέ να σε κοιτάζω , δεν θα σταματήσω ποτέ να καίγομαι από τη φωτιά σου , δεν θα σταματήσω ποτέ να σ’αγαπω. Μου έκανες το καλύτερο δώρο της ζωής μου…., την ίδια τη ζωή! Σ’ευχαριστώ !
Μάνος Σαμοθράκης
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ταξίδευα , συνήθως νοητά ,διότι δεν υπήρχαν οι δυνατότητες για μεγάλες εξορμήσεις! Τα χρόνια πέρασαν και τα ταξίδια μεγάλωσαν ,απλώθηκαν , έγιναν ζητούμενα , έγιναν διασκέδαση, έγιναν εμπειρία, έγιναν αυτοκριτική ! Έκανα όλων των ειδών, όμως πάντοτε τα καλύτερα ,ήταν με τους σωστούς συνταξιδιώτες! Με αυτούς που μπορούσα να συνεννοηθώ με μια λέξη, με μια ματια. Αυτά τα ταξίδια αγάπησα, σε αυτά βρήκα το λιμάνι μου! Σε αυτήν την ομάδα μπήκα ,γιατί νιώθω ξανά ότι είμαι στο σπίτι μου , στο φυσικό μου χώρο. Με τους ανθρώπους που μιλάμε την ίδια γλώσσα. Μια γλώσσα που για κάποιους είναι δύσκολη! Και εμένα με κουράζουν τα δύσκολα, αισιόδοξος εκ φύσεως, χαϊδεύω τις δυσκολίες της ζωής με ένα χαμόγελο και τραγουδάω στο ρυθμό της γαλήνης και της φωτιάς! Ας χορέψουμε λοιπόν, τον χορό των κυμάτων, του αέρα, της θάλασσας, και ας περάσουμε όμορφα ,στη διάσταση που μας αρέσει να ζούμε.
//Τραγούδησα στην βροχή για να πλανεύω τις καταιγίδες του φόβου σου ..//