26/02,2016 - ΠΟΙΗΣΗ   

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΛEΥΘ. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Ο Γιώργος Ελ. Καραγιάννης γεννήθηκε το 1957, στα Δελέρια Λάρισας.
Σπούδασε παιδαγωγικά στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη. Έκανε εμβάθυνση στη λογοτεχνία σε μεταπτυχιακό επίπεδο στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Κατόπιν ασχολήθηκε με την έρευνα και την εισαγωγή της Λογοτεχνίας στα σχολεία, με τη μέθοδο των σχεδίων εργασίας μέσα από ένα διαθεματικό πλαίσιο. Τα αποτελέσματα αυτής της προσπάθειας δημοσιεύτηκαν σε μια σημαντική μελέτη σε περιοδικό του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου για τη Διαθεματικότητα.
Δημοσίευσε επίσης και άλλες μελέτες και άρθρα σε διάφορα πανεπιστημιακά και επιστημονικά περιοδικά και έντυπα.
Εργάστηκε στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση ως δάσκαλος. Διετέλεσε Υπεύθυνος Καλλιτεχνικών Θεμάτων στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια κατέλαβε όλες τις διοικητικές θέσεις μέχρι και του Αναπληρωτή Διευθυντή Εκπαίδευσης.
Παράλληλα ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και με το παιδικό θέατρο και ανέβασε τριάντα πέντε θεατρικές παραστάσεις.
Τελευταία ασχολείται κυρίως με τη λογοτεχνία, τη ζωγραφική και τη φωτογραφία.
Η πρώτη του ποιητική συλλογή κυκλοφόρησε σε έντυπη μορφή τον Απρίλιο του 2015 από τις Εκδόσεις Το Κεντρί, στη Θεσσαλονίκη, με τίτλο «Ένα καράβι όνειρα».
Το ποίημα της συλλογής «Μόνο να με κοιτάς» έλαβε Τιμητική Διάκριση στο 10ο Διαγωνισμό Ποίησης και Διηγήματος από τη Λογοτεχνική-Συγγραφική Ομάδα «Ιδεόπνοον» και τα περιοδικά «Πνοές Λόγου και Τέχνης» και το «iamvosart», στις 10 Ιουνίου 2015.

Μες στην αλήθεια να ζήσω
 
Πύρινες φλόγες φωτός καίνε τη σάρκα μου,
σαν την καιόμενη βάτο μοιάζει η ψυχή μου,
που «στην ουσία» καίγεται,
αλλά αστραποβολεί ένα φως,
για ν’ αποτυπώνει το στίγμα μου
στο αέναο του χρόνου.
 
Σταθμός αστεροσκοπείου
στην κορυφή κατάγυμνου βουνού,
για να μη δέχεται επιρροές από ομίχλες
που αλλοιώνουν την καθαρότητα
της αντανάκλασης του σήματος εκπομπής
των άδολων άστρων μου,
που καθορίζουν τη θέση μου
στο φάσμα φωτός του γαλαξία μου.
 
Τώρα κατάλαβα πως είμαι μικρός
και το στίγμα μου απειροελάχιστο
μες στο χαοτικό λευκό του απροσδιόριστου
κι έτσι πορεύομαι λυσιτελής,
έμπλεος δόξης κενής, της έπαρσης αρνητής
μιας ζωής καθάριας,
αποφασισμένος
το όνειρο του κόσμου ν’ ακολουθήσω,
αφού πυρπολήσω την άδεια καρδιά,
να εκτιμήσει της ζωής όλα τα δώρα
και κυρίως εκείνα που είναι τελείως απλά,
που σε κάνουν ευτυχισμένο
στην αλήθεια να ζήσω κάθε στιγμή και ώρα.

~ Αθέατος ταξιδευτής ~

Καλύτερα να μη λες τι αισθάνεσαι,
γιατί στο τέλος παρεξηγιέσαι.
Κράτα τα όλα μέσα σου
και βάλε σ’ ενέργεια τη σιωπή,
αυτήν που γνωρίζει καλύτερα να “μιλά”
και ν’ αντιστέκεται,
γιατί κανείς δεν ξέρει πώς ενεργεί
και τι πράγματα απίθανα σκαρφίζεται…
Αλλά, σε βγάζει και απ’ το αδιέξοδο
και νιώθεις μια απελευθέρωση.
Γίνεσαι αθέατος ταξιδευτής
ενός ξεκάθαρου κόσμου
με χρώματα ξεχωριστά
κι ανυπέρβλητη χαρά απολαμβάνεις!
Κάντο γρήγορα
πριν ανοίξουν οι πληγές,
για να προλάβεις…
ανάλαφρος πάντα να αισθάνεσαι
και να πορεύεσαι

Σχόλια

σχόλια