ΠΕΖΟΣ ΛΟΓΟΣ 
Anna Xatzimixali Ξεκίνησα με χρώματα..
Ξεκίνησα με χρώματα να βάφω τον ορίζοντα της ζωής μου ..γλυκά – ανάκατα – ερωτευμένα…
Και κυλούσε ο χρόνος ..και κάλπαζε ανέμελα η αγάπη μας μέσα στους κάμπους της ύπαρξης της ..τα σύννεφα που πύκνωναν δεν την ένοιαζαν..
ριψοκίνδυνα τολμηρός ο έρωτας..!
Τα γλαροπούλια άμα κρούζουν και πετάνε χαμηλά – λένε ..έρχεται αλλαγή –κακοκαιρία …προμήνυμα κακό ..
Μα, τότε ..ποιός το’ ξερε ;;;
Μα.. και να τ’όξερε ποιό χερι ανθρώπινο ποτέ άδραξε το τιμόνι της μοίρας και άλλαξε τη ρότα..;;;…………….
Η καταιγίδα ξέσπασε ξαφνικά ..αναπάντεχα..απροειδοποίητα ..
Αναποδογύρισε..ακύρωσε..μετέβαλε ..κατέστρεψε
τα πάντα στο διάβα της ..!
Εβαλε νέους νόμους ..νέα σταθμά…νέα μέτρα..
Η δύση με βρήκε στα ακρογιάλια – της νηφάλιας πιά – νύχτας , να τριγυρνώ…
Σκοτάδι ολόγυρα ..ολούθε ..και κείνη η απόλυτη υσυχία , σχεδόν νεκρική ..που σου επιβάλλει αυτή η ξέφρενη αλλαγή αφού καταλαγιάσει και επιτελέσει το αλλόκοτο έργο της…
Αφέθηκα ..βούλιαξα μέσα στη περίεργη τούτη γαλήνη ..
λές και το χρειαζόμουν μέχρι να συνειδητοποιήσω τούτη τη πρωτόγνωρη διάσταση..
Και κεί μεσ΄το παθητικό βούλιαγμα
σα να ξύπνησα από λήθαργο ..
άρχισα να νοιώθω στη ψυχή μου μια ζεστασιά…
Μιά γλυκειά ζεστασιά σα βγαίνεις στο λιακωτό και αισθάνεσαι
το χάιδεμα του ήλιου κείνες τις χειμωνιάτικες αλκυονίδες μέρες..
Μια γλυκειά θαλπωρή μεσ’ το σκοτάδι μου …
Καί τότε σε πρόσεξα ..Φεγγάρι μου …!!!
Τί όμορφο που είσαι..
τι όμορφα που αντανακλά η λάμψη σου και φωτίζει τη σκοτεινιά μου ..
Τι γαλήνη μου προσφέρει η μυστηριακή ύπαρξη σου ..
και κείνο το υπερβατικό μπλέ σου …τόσα πολλά υποσχόμενο…
Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ μια τέτοια ‘πληρότητα..
ποτέ δεν μπορούσα να ξέρω αν υπάρχει τέτοια ‘διάσταση..
ποτέ δεν μπορούσα να πιστέψω …
Οχι ! .. δεν θέλω άλλο να εξηγώ ..!
Ξέρω πως.. υ.π.α.ρ.χ.ε.ι.ς !
Το.. ν.ο.ι.ώ.θ.ω..!
Σε .. Ζ.ω..!!!
———————————————♥
.-tarso-.
[17-10-217-4.30πμ]